SUSTU...

Yakamozlarý pýrýl pýrýl parlarken gözlerinde,
Yorgan yaptý yüreðime masmaviliðini,
Gel dedim, ört üzerime deryalýðýný,
Geldi, ýsýttý, yaktý, yandý...

Uzun uzun baktý gözlerime,
O konuþmadý ama ben anladým,
Eller acýttý canýný, ben okþadým,
Diller yaktý narýný ben kavruldum...

Yazdýk, yazýldýk, yazdýrdýk,
Duyduk, konuþulduk, konuþturduk,
Vazgeçmedik, vazgeçtirmedik,
Çünkü aþk’ bizdik...

Karanfil, kuru muz, domates reçeli,
Çelik yüzük, tahta kalem, yavruaðzý þal,
soðuk hava, terasta çay ve sigra,
Otogardaki taksi ve o buse ; bizdik...

Gitmedi kara bulutlar üzerimizden,
Ne yýldýrým ne þimþek ne yaðmur bitti
Yalnýzca elindeki þemsiyeyi tutacaktý üzerimize,
Þemsiyeyi de kapayýp gitti... SUSTU...
Kasvet verenler güldü, o öldü ve öldürdü...

Hicran HANZADE







Sosyal Medyada Paylaşın: