Kör bir kandil gibi astým seni gecelerimin karanlýðýna;
Büyüdükçe büyüdü gölgeler.
Ilýk ýlýk gözyaþlarýný duydum,
Kendimle konuþtum deliler gibi
Gölgeler korkup kaçana kadar...
Bir ’Bafra’ dumanýyla týrmandýn düþlerime
Katran gibi,zift gibi
Soluklarýma doldun, çöktün ciðerlerime;
Ardýnda sallanan bir el mi, bakmadan...
Hani, o güneþli günleri var Ýstanbul’un,
Hani, kocaman gölgeli aðaçlarý var deniz kýyýlarýnda,
Kýr çiçekleri,
Bebek sýrtlarýnda ninni gibi rüzgârlarý var;
Baþbaþa dalýp gittiðimiz,
Yakamozlar var küreklerde, pýrýl pýrýl;
’Unutmam’ diyordun hani,
Gözgöze gelmeyelim sakýn;
Aðlamýyordun hani..
Bir plâk dönüyor kafamda -bomboþ-
Belki bir kadeh elimde;
Ýçinde sen misin, ben miyim, birkaç yýlýmýz mý?
Üzerimde kör bir kandil sallanýp duruyor
Bir ’Bafra’ dumaný sýrnaþýyor orama, burama
Ve gölgem büyüdükçe büyüyor...
’Unutma’ demiyorum sana; kediler bile unutmaz
Ve korkum yok unutulmaktan yana;
Büyüyen þeyler unutulamaz...
Ünal Beþkese ( 1961)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.