Taşıran Damlalar
Bir tek þeye deðildi bu isyan.
Gönül kararýrdý bazen, sabýrdý onu yýkayan.
Sabýr yine benim dostumdur ama
Yinede taþar gönül, davetsiz gelen son damlada.
Davetsiz kahýrlar ne ister bilmem,
Yolu yolum deðil de, ondan mý görmem?
Nereden geldiði belli olmayan, taþ! Gibi deðer,
Sabrýma ödül vereceðim, buna da katlanýrsa eðer.
Utanmaz mý? Þerrin rengine boyanan kalpler.
Nasýlda pervasýz harcanýr renkler.
Ömründe bilmemiþ, gerçeðin rengine kördür onlar.
Þer elinde oyuncak, zavallý canlar.
Gönüller kalsa masum haliyle,
Akla yalan gelmez! yol bulur emeline.
Lakin gönlünü þerre verenin aklý talandýr.
Kavuþtum der emelime, oysa hepsi yalandýr.
Gözümden akan bir anlýk öfkenin seli,
Önemli deðil, bu körler çevirmiþler her yeri.
Bize çarpa, çarpa yol arayan zavallýlar.
Onlar dert deðil de, yalnýzca bardaðý taþýran son damlalar.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.