EVİMİZ ÖLMÜŞ

Biz terk edince, ölmüþ evimiz.
Viran olmuþ, güller açan bahçemiz.
Balkonda hala, can çekiþen sedir,
Soruyor sessizce, bu evin halký nerdedir?

Böðürtlenler, sarmaþýk gülleri bahçemizin çitiydi.
Ýncir aðaçlarý tek sýra, askerdi sanki.
Þeftali çiçekleri, düþ gibi pembe
Çimenler, gönlünü yere, sermiþ gibiydi.

Hepsi küsmüþ hayata, biz terk edince.
Asmalarda kurumuþ, annem yapraklarýný sarmayýnca.
Ön bahçede yalnýz kalmýþ, yaþlý Dut aðacý.
O da döküyor yapraklarýný, ölen dostlarýna, aðlar gibiydi.

Pencereden içeri, bakamadým bile
Solmuþtu evimiz, mahzundu içi.
Badanasý dökülen duvarlarý, okþadým ama
Sanki durmuþ kalbi, bizden sonra ilk o, göçmüþ gibiydi.

Yine bahçeye bakýp, imdat diledim
Sanki arka bahçeden, babamýn sesi geldi.
Çalýþýp yorulmuþ, benden su ister dedim
Koþup, götürdüm hemen, yoktu babam, gönlüm ezildi,

Diz çöktüm topraða, sordum: “babam nerede?
Neden konuþmuyorsun? Onu sen aldýn.
Benim yaslanacak, daðýmý çaldýn.”
O da hesap sordu, dedi “ tomurcuk güllerim nerde?”

Aðladým o zaman, yok diyeceðim.
Annemi duydum, dedi “aðlama yavrucuðum.”
Annem gelmiþ, beklide tandýrda ekmek piþirir.
Koþtum baktým ama annemde yoktu, çoktan yýkýlmýþ tandýr.

Evimiz ölmüþ! Annem, Babam ölünce.
Kadrimiz kalmamýþ, öksüz yetim kalýnca.
Köyümüz yaban eller gibi! hasret öter kuþlarý.
Büyüyelim artýk biz. Kalmamýþ bize, baba ocaðý.


Leyla GÜLSÜREN



Sosyal Medyada Paylaşın: