Kavuþmak ilmindeyiz,
oysa ne giden var ne gelen!
nasýl da dövüþüyor yaðmurla yürek,
ümidin daðlara çekilmiþ efsaneleri var
bu transýn sonu Roma, gözlerimde kül duvar
gaz olup gitmiþ sabrý nazlý memleketimin
mevsimlerden kar altýnda dualar
gözlerimi yakan tütünümün de bir hikayesi olmalý
mahsun, hiç oralý olmamýþ, hiç baþkasýnýn olmamýþ.
Haçlý kuþatmasý aralýðýn matem çýkýþlarý
hangi bahara kalmýþsa, hep geç kaldýðýmý anmýþlýðým vardýr
hâlâ siyah, kömür elleriyle ekmek beklediðim pencere,
gesinin baðýndan kopartýlmýþ bir kuþ gibi, adý serçe,
namýný bilmeyenden, görülmemiþ bir yangýn çýkar yine.
Ah bunun adýný koysalar ömür,
ömür de kederinden çekse vapur gibi derinden bir of;
mavilere küfür.
berrak çakýllarýn yüzünde güneþ sarýsý yaþamak,
saðýma koysam olmaz, soluma asla
bu nasýl basamak?
Daha baþka þeyler var,
anlatýlmasýný istemediðim,
kelimeleri boþ vereyim, vereyim de seni anlatmadan durmak...
bir saatliðine huzra
zemheri devamýn bir o yanda bir bu yanda
ipsiz býrakýldýðým kuyunun dibine ayrýlýrken
ateþsiz kalmanýn týlsýmýnda ilk sevgilerin
nasýl da akþama pay býraktýðý þu nihavendi arasýnda,
uzak kelimesi seninle manidar,
yakýnýn prangasýnda.
Ardýnca uyuyan güzellerin çiçeklerinden uzaðýnda
bir Çehov öyküsü olmalý bu;
o benle konuþuyor, bende onunla
ama dinleyesi yok bu hayatýn.
üþüyorum gözlerinde, dünya; mitralyöz efendi
yollarý mý uzatýr, bacaklarýmý mý ezer kahpe parasýyla
topraðýn baðrýna gömsem kendimi,
kendimle seni apansýz...
biraz anlatabilsek bunu,
birazcýk duysa dünya!
Öpüyorum,
þarkýlar ayný þeyleri anlatýyor
namuslu bir el biliyorum bu zindanda,
leyli huzruma isyan var,
daha baþka þeyler,
seni andýkça!