Elleri kanýyordu kaldýrým taþlarýnýn
Bastýkça üzerine kendi aksini gördü
Zaman etten kemikten duvarlarýný ördü
Mazinin kara yüzü çarptýkça gecesine
Sükûta doydu kalbi baðlanýp ecesine
Yýrtýk sanrýlarýnýn sersefil ezgisinde
Arttý kalp aðrýlarý çaresiz sevgisinde
Bilinçaltý dayandý iliðine hoyratça
Fýsýldadý geçmiþi usulca, arkadaþça
Sanki þeytan iliþti hilâlin çehresine
Yasladý bedenini buz gibi sinesine
Okudu salâsýný hüznün gözyaþlarýnýn
/ Yanarken hücreleri saman alevi gibi
“Vardýr mutlaka” dedi bu yangýnýn sebebi/
Hapsolduðu bir vaktin keder kokan evinde
Geçmiþti çocukluðu çok çabuk büyümüþtü
Emeklemeden daha bir anda yürümüþtü
Çünkü dardý sokaklar diz boyu karlar vardý
Þehrin puslu yüzünü kapkara efkâr sardý
O günlere döndükçe sarmalandý kederle
Yazgýsý doðuþtandý savaþmadý kaderle
Annesi hiç gülmezdi hep çatýktý kaþlarý
Dökülmeye hazýrdý gözlerinden yaþlarý
Evde genç bir kýz vardý küçüktü, körpecikti
Kuma gibi deðildi ufacýk tefecikti
Vurulmuþtu göðsünden yaþlý kurdun avýnda
/ Tespih tanesi gibi dizildi bütün dertler
El oldu birbirine hanedeki tüm fertler/
Neden sonra doðruldu kaldýrdý ellerini
Öyle içten bir dua ömrünce etmemiþti
Hiçbir zaman eriyip böylece yitmemiþti
Rabbine sýðýnarak kaçmýþtý yýldýrýmdan
Kurtardý yüreðini acýlý kaldýrýmdan
Nefs-i müdafaa mý yoksa saldýrý mýydý
Benliðine yaptýðý sözsüz bildiri miydi
Cevapsýz suallerle yürürken dolu dizgin
Yorgundu bakýþlarý sol yaný ise bezgin
Mutluluða açýlan kapýlar kilitliydi
Firariydi geceler gündüzler lanetliydi
Ve savurdu boþlukta tüm kavak yellerini
/ Aþk yolunda açýldý dramýn ilk perdesi
Seyircisiz oynandý sevdanýn son sahnesi/
...
Seda YÜKLER