........................ ......................... hüsranlarýn toplamý kadardý; yüzünde kalan gülüþlerin artýklarý. kapkaraydý.. geceden bile daha siyahtý. ne kadar parlatsa da, en cilalý yalanlarla, yine de gerçeðini bulamýyordu, uyduramýyordu kaybettiði aslýna.
asýlsýz þuçlarla, asýlsýz ihbarlarla, bir sýr gibi saklýyordu kendini dudaklarýnda. üzerine dikilmiþ sahte gözlere, kulaklarýna deðen içini kaldýran sözlere, kalbinde, yalnýzca kendinin duyduðu sesiyle, okkalý bir küfür çekiyordu öylesine....!
bilmiyordu; ötesi neresiydi benliðinin? etrafýndakiler kimdi? adý saný belli, sureti belli... ama içlerinde neler gizli? bilmiyordu...! belki de yok oluþunu anlamlaþtýran gerçeklerdi...! bir el kadar uzak, ve belki bir el kadar yakýn...!
birbirine girerken, bildikleri ve bilmedikleri karýþýrken, sevdikleri ve sevmedikleri anlamýný yitirirken yüzündeki gülüþleri bir çare bulmalýydý...! ya yeniden kendine varmalýydý...! ya da eller gibi olmalýydý...!
sonra... konuþurken böyle, aynadaki aksine baktý. meðerse, kendine ne kadar yabancýlaþmýþtý... anladý ki, kendine varamadan, zaten ellere karýþmýþtý...! /NergizA/ Sosyal Medyada Paylaşın:
nergizA Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.