Terk edilmiþ bir konaðýn bahçesinde, kurumuþ,
Yapraklarý hep dökülmüþ, ihtiyar bir çýnarým.
Tüm gövdemi þimdi yeþil bir sarmaþýk bürümüþ,
Bazen onla sohbet eder, eskileri anarým.
Nerde þimdi etrafýmda çiçek dolu bahçeler?
Gelmez oldu, dallarýmda cývýldaþan serçeler.
Köklerim, bu esarette en zalim kelepçeler
Ve kadere küskün, mahzun bakan kuru dallarým...
Ne gölgemde serin serin yatýp sohbet edenler,
Ne de her gün, sevgi ile bakýp, geçip gidenler
En vefâlý dostum bile gelmez oldu bu günler;
Yapraklarma þen þarkýlar söyleyen o rüzgârým.
O sarmaþýk, bende kalan tek yeþildir, tek candýr,
Þu çürümüþ gövdem ile, dik duruþum ondandýr.
Sanki bana sevgisiyle can suyundan sunandýr;
Tüm bedenim kurusa da, çaðlar gönül pýnarým.
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.