Karanlık

Eskimiþ cümlelerin içerisinden çýkartýyorum paslý kelimeleri
tek tek saplamak için vücuduna,
acý için, acýtmak için...

Eðer dinliyorsan söylediklerimi, düþünme baþka hiçbir þey
ve nefes alýyorsan bir yerlerde,
tut nefesini...
elimi hiç tutmadýðýn kadar, sýký tut nefesini...

Avuçlarýmý açtým þimdi bir yaðmur damlasý yakalamak için,
diz çöktüm dua etmek için...
ya da nasýl anlatsam,
avuçlarýmý açtým, içindeki kiri temizlemek için,
ayaklarým koptu, dizlerimin üzerine düþtüm...
hepsi bu...

Ellerimi kýpýrdattým, nabýzlarým azalýp biterken...
aðzýmý açtým, kanlar akýp dilimden giderken...
bir þeyler demek istedim,
belki dur, belki gitme
ama ne gücüm yetti, ne de dilim vardý, diline...
daha fazla konuþamýyorum, dudaklarým dikiþli artýk,
dilim acýlý, diþlerim kýrýk dökük, ellerim buruþmuþ...

Anlatmak istiyorum, söylemek istiyorum ama olmuyor..
Neden sevemedin demiyorum,
diyemiyorum soluðumu kesiyor cümleler,
ve kesildikçe soluðum, nefes almayý býrak, seni çekemiyorum içime...

Diyebilsek keþke...

Birisi doðarken, birisi ölür bir yerlerde
ve sen, býrak doðmayý, yaþarken bile öldürüyorsun birilerini...
iþte bu yüzden, doðduðum günü sevemiyorum ben...

Neden sevemedin demiyorum,
diyemiyorum sesim ulaþamýyor gittiðin yerlere,
ve ulaþamadýkça sesim,
neden sevemedin diye sormayý býrak, adýný söyleyemiyorum...

Diyebilsek keþke her þeyi bir kenara býrakýp...

Aramýza koyduðun noktadan iki tane daha ekleyebilsek,
pes edebilsek,
bitti diyebilsek,
bu son desek,
son nefes, son cümle, son yutkunuþ...
bu son desek,
son bir þans...
son bir þans...

Diyebilsek her þeyi göze alýp...

Gözümüzü alabilsek, gözlerinden...
kanýmýz çekilse,
içimiz ürperse,
kalplerimiz daha yavaþ çarpsa,
boðazýmýzdan hýrýltýlar çýksa,
bu son desek,
son nefes...
son nefes...

Diyebilsek keþke, bak bu son nefes,
ve çekip içimize kokunu, ölebilsek doðduðumuz gün...
diyebilsek keþke, sen hala benimsin diye...

Þimdi hýzla uçurumdan düþen bir ceset düþün...
artýk önemli olan hayat deðil, yere çakýlma aný benim için...
dilimizdeki acý geçse, dudaklarýmýzdaki dikiþler alýnsa
son kez konuþabilsek, diyebilsek ya,
keþke sevmeseydik bu kadar,
daha çok, daha fazla sevebilseydik diye...

"kokunu içimize çekip ölmekten çok,
yaþamak isteyecek kadar çok..."

Diyemedik hiç birini...

Ve þimdi, yaþamak için yaktýðým
mum
söndü...
çocukken oynadýðýmýz oyundaki gibi...

Onur Budak
Sosyal Medyada Paylaşın: