Ellerim ceplerimde dilimde söylenmemiþ,
Ateþimde küllenen nefesi boðuk güfte
Yüreðim ellerimde baðrýmda bilenmemiþ,
Sancýlarýn azabý gerçek deðilmiþ sahte
Yalnýzdým, üþüyordum hilali yaren bildim
Mutlu deðilmiþ oysa, göðü yaþýmla sildim
Sanýrdým ki hüzünler yalnýz insana mahsus
Dilendi koca aðaç, yapraklarý gam sardý
Sanýrdým ki kederler yalnýz yürekte mahpus
Yýldýzlarýn gözyaþý yerde kýrmýzý kardý
Deðiþti asil dünya, ben hep eskide kaldým
Ýnsanlýðý cellattan dar aðacýnda aldým
Düþün ki bir avuçsun, yalnýzca tek bir avuç
Karþýnda sürüsüyle yalan, dolan, sahtelik
Sen azýnlýk kaldýkça boynuna asýlmýþ suç
Kapanmýþsýn hücrene, ezilmiþsin üstelik
Ýþte bu ruh halinde enkaz gibi bedende
Arama huzurunu, sakla caný kefende
Bir zamanlar çýð düþtü gümbürdedi yeryüzü
Bana bakarken ebru yayý bekleyen oktu
Yalýnayak giderken, asýldý kýraç yüzü
Yalnýzlýk rýhtýmýnda el sallayaným yoktu
Ýþte o gece birden hayatým ters yüz oldu
Umut bahçesindeki mimozalarým soldu
Kýrmýzýydý terlikler sanýrdýn ki her yer kan
Tekmelerken kapýyý her vuruþumda sessiz
Feryadýmýn mührüydü kalbi kapattýðým an
Soluk soluða yaþam, hatýralar nefessiz
Aðýr aksak yürüdüm gözyaþýmýn yolunda
Mor halkalar büyüdü yýldýzlarýn kolunda
Harabeme sýðýndým soðuktu, üþüyordum
Celladýný bekleyen zanlý gibi çaresiz
Bakýnýrken etrafa gecemden düþüyordum
Her yer donuktu ama bir gözlerin haresiz
Sarýlýrken anneme, elbet geçecek dedim
Ellerimi kaldýrýp Bir’den huzur diledim
Ýnsanlar hayatýnda tek bir kez ölürmüþ ya
Oysa ben ölüp ölüp hep hüzüne dirildim
Fani dünyada acý ard arda gelirmiþ ya
Yakamoza karýþtým karanlýða kuruldum
Olmuyor iþte heyhat! Atýlmýyor sancýlar
Surlar döþenmiþ kalbi terk etmiyor hancýlar
Ne kýrmýzý balonum ne de bezden bebeðim
Güldürmedi yüzümü iþte o günden sonra
Vaktini doldurmadan süzüldü kelebeðim
Bilmedi kul izimi iþte o günden sonra
Zeytin gözlü çocuðun bakýþýnda gizlendi
Hüznün sarmaþýklarý hep orda filizlendi
Seda YÜKLER