Beden ruha asýlý kalmakta, Tutunup da býrakmamakta, Sefilleþmekte, uyumakta, Gurur, onur diye diye için için yanmakta, Bir o kadar kararlý, Rüzgara karþý duran; Kökü saðlam bir aðaç kadar istikrarlý.
Netice, gariptir ama ruhum sökülse, Ölümüme ilk sevinen ben olurdum, Gidiþat belli; kavuþmaya yoðrulurdum, Hiç kuþkusuz ne düþünür, ne durulurdum. Topraða durmaksýzýn fidaným dahi düþse, Kýrýlan dalýma, düþen yapraðýma, Kýsalan ömrüme; Yine ben, yeniden ilk ben sevinirdim. Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.