Güneþi çökmüþ o yaðmur altý sabahta, Islanan sen, üþüyen ben, Saçlarýndan akan, her bir damlacýk, Daha çok sevmeme oluyor neden.
Yaðmur acý veriyormuþ gibi, Somurtarak kaçarsýn ya, Su tanecikleri yüzünden süzülür, Sen ýslak ve sen berrak; Tahmin bile edemezsin, Damlalar seni kaçýrdýðýna ne çok üzülür, Seni öyle göreyim ne olur býrak! Aþka üþüyen o ruhunu; Isýtmadan gidemezsin, Bir kez düþün ki; gidersen, Ayaklanýr dört bir yan, Dünya yýkýlýr; Ve þair ölür!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Sefa Yıldırım Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.