Noksanlý zelzele geçiriyor dilim
Dövülürken saçlarým gecenin hýrçýn gölgesinde
Toprak nemli sarsýntýlar içinde
Adýmý geveliyor destursuz
Biriktirdiðim yaðmurlarý ötelerken arkalara
Hadi çocukluðum
Yükle umutlarýmý sýrtýma
Babamýn elleri üþüyor mezarda
Bu son çarem
Acýlarýmý dindiriyordu kahreden kimliðim
Bunamýþ þehirlerde demlerken aðýtlarýmý
Bekleyiþteyim
Çaresizliðimin kilitlenmiþ sandýklarýnda
Ýhtimal düþük olsa da
Sesli harflerim gibi
Yüzümü dönüyorum kýrýlgan insanlara
Ve çocukluðumu görüyorum yine
Mezarlýklarýn kirli duvarlarýnda
Sesim ürkekleþiyor
Karanlýk çökerken gözlerime
Aðlýyorum hýçkýra hýçkýra
Baba uyan artýk
Vakti doldu ayrýlýðýn
Kavuþtur düðmelerini
Islýklarýmýn
Nefesim daralýyor
Ses tellerime karýþýyordu saçlarým
Eðri duruyordu kelebekler uykularýmda
Uyandým
Sessiz akan nehirlerin kýyýlarýnda
Týrnaklarýmý ojeliyordum
Acemi bir kýz çocuðu gibi
Sonra
Babamýn omzuna dayadým gölgemi
Art arda þarkýlar fýsýldýyorken
Kendime
Baðýrýyorum
Gözlerim yutkunuyor
Her þey yarým kaldý
Yüreðimin üvey köþelerinde týrmalarken yüzümü
Yuttuðum yeminler düðümleniyordu boðazýmda
Fark ediyorum
Ergen hýçkýrýklarýn ayak nasýrlarýný törpülüyorum
Bana ayrýlmýþ suskularla
Ne yapsam dinmiyor sýzýsý kalbimin
Volta atýyor baðýrsaklarým
Kan hücrelerimi kemirerek
Baba
Kaçamýyorum paslý dikenlerden
Kaldýr ellerini
Koru beni...