Her gece hayalini tavaf ederken, Yanaklarýmdan süzülen ýzdýrabýn acýsýyla Sancýdý yüreðim. Kaç karanlýðýn diplerinde arafý ayýklarken, Sensiz yarýlan geceye kan ter içinde açýldý gözlerim. Bir avaz olup düþtüm. Ama gitmedim !
Ýnadýnýn huyunu azdýrýp; Küskünlüðünde buz tutturduðu gerdanýna. Ortasýndan ikiye ayrýlmýþ bir lam elif devirdim. Böðrüme ziyan bir yumruk gülle gibi otururken, Bilmem kaç küsür cüz günah üflendi aktýðýn yüreðime. Ama gitmedim !
Ay parçasý suratýnda orkestralara usulken; Hilal kaþlarýnýn altýnda gölgelenen deniz gözlerine duaydým, Kýlýfýný hoþ gördüm, Yönünü aksiye çevirip gitme izahatýnýn ! Ama gitmedim !
Bir karanlýk kuyu yardým ruhumu taþýyan bedenime. Acýsýný halka yaptým çiviledim hüzün duvarýna. Sedamý da astým ! Ruhum günahlardan arýnmýþtý.. Daha bitmedim !
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mehmet ZAFER Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.