Bir bahar yaþattýn sen bu yýl bana;
Ýlk cemre, gözlerin düþtü gözlerime,
Sonra sevdân yüreðime
Ve sonra sen kollarýma,
Son cemrem!
Ýhtiyar gönlümde taze sürgünler,
Gecelerime yýldýzlar doluþtu,
Dört mevsimi güz geçen yýllardan bu yana
Ýlk kez baharý yaþattýn bu yýl bana...
Sonra, elinin sýcaklýðý yazý getirdi.
Önce ellerime geldi yaz, ellerinden,
Sonra öyle bir ýsýndý ki yüreðim;
Lâleler, güller, yaseminler
Tüm çiçekler renk renk açýverdi gönül bahçemde...
Gün oldu, çocuklar gibi uzandýk çimenlere,
Gençler gibi aðaç diplerinde romantik þiirler okuduk,
Park kanepelerinde dallar arasýndan mehtabý seyrettik,
Dudaklarýn, her deðdiðimde ayrý bir tat verdi;
Ne güzel günlerdi...
Tek düþmaný zamandý sevdâmýzýn, bilirdim,
Nasýl korkardým bitiþ zamaný gelecek diye,
Gücüm yetse
Dünyadaki tüm saatlerin akreplerini tutar, yürütmezdim.
Ne var ki, çaresi yoktu;
Ne sigaradan öldüm ne kalpten
Beni o saat akrepleri soktu...
Ve durmadý zaman,
Öyle bir zâlim hazan geldi,
Ayrýlýk rüzgârlarý
Bakýr rengi yapraklarý tokat gibi çarparken yüzümüze
Güz yaðmurlarý saðnak saðnak boþandý sevdâ ateþimize...
Son cemremin kollarýma düþtüðü bir yer vardý
Gerçek dünyanýn dýþýnda olduðumuz,
O papatyalý, gelincikli günlerde...
Þimdi yoksun, güneþ yerine hüzün doðuyor her seherde;
Ve dilimden düþmüyor bir þarký;
’Gönlümle oturdum da hüzünlendim o yerde
Sen nerdesin ey sevgili, yaz günleri nerde? ’...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.