şiir dinletilerinin gereksizliği

Þiiri halka küstüren
þair deðildi
çoðu tiyatro kökenli
þiir okuyucularýydý
tavuðu kemiðinden sýyýrýr gibi
diþlerini göstererek okudular þiirleri
kendilerine özgü sesleri
nefretleri
el kol hareketleriyle
yýlan gibi kývrýlarak okudular
ve biletli bir gösteriye dönüþtü sonunda.
Sanki þiir okumuyor
seviþiyorlardý þiirle
ve sünger gibi çektiler içlerine
bütün katý sözcükleri hap gibi yuttular
ve sonra dýþarýya kirli bir þey çýktý
þiir deðildi artýk
komik görünüyordu
ve çok uzun süre yaptýklarý için
saygýyý hakettiklerini düþündüler
ve bazý þairler de katýldý onlara
ki o þairler þiir yazmýyordu
ama bir þekilde þairdiler.

Þiir sesli okunmýycak kadar
kiþiye özeldi
insan kendi okumalýydý
kulaktan koklanan çiçekti þiir
ve güzel rüzgarla dinlenmeliydi
güneþin sarý sesiyle
baþkasýndan dinlenecek melodilere
dramlara gerek yoktu.

Hiç þairlerin aðzýndan
dinlediniz mi þiirlerini?
Öyle mütevazi okurlar ki
üzerine basmak istemedikleri
hassas bir þey sanýrsýnýz
ki çelik gibi güçlüdür sözcükler
beynin içinde ýþýk hýzýnda
geçer sonsuza…

Þair yazsýn
ama halk okusun seçtiði þiiri
ve genç çocuk
Süreya’nýn dizelerinden
dinlesin kendi sesini…










Sosyal Medyada Paylaşın: