Her Öykü Hep O Son Öykü

sakin sýcaklarý býraktý çocuklar
çoðunlukla anýsý kýrýlgan tatlý yeþilli
yaklaþaný bilememektir hayatýn ta kendisi
sonuçta erken çöken kýþýn üþütmesidir
ve nedense her öykü hep son öykü...

dalgalarýn uðuldadýðý yerdir benim baðrým
çaðýrmalar terkisinde o yapayalnýz söylendiðim
gençliðimin terli ilk akþamlarý alnýndan vurulur
bahar yüklü kervanlar göçer geçmediðim yollardan
ve gizlice üþümek olur aþkýn tüm adý...

kýyýlar yorgunu bir ruhum vardý o anlar
çöken bir alevdi ah o laciverdi yýllarýmýzýn
kaçýrdýðýmýz resmin ortasýnda kaskatý iki ölü kuþ
çizgileri karmaþýklaþýr güneþin iç yarasýnýn
ve o benim gitttiðinle kalan güneþ sandýðýmdýr...

unutulan bir sabah baþlangýcýnýn maviliðinde
buruk uykularýn ardý sýra yaðmura tutulmak isteðimsin
yalnýzlýðý usancýma siper edip utanmadan aðaçlarýn
yalansýz arkadaþlýðýndan...gitmek istiyorum ah o is kokulu
çamaþýrlarým hafif ýslakken...unutulmaya...







kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: