Ucu Açık

acýyý eðip bükmeyi öðrendim gidiþinden
gökyüzüne bakýþýmda eðreti güzelliðin kalmalý
yokluðunun yeryüzüyse benim zaten...

gecelerle yamamaya çalýþýyorum
seni düþünmenin ucu açýk yanlarýný
gündüzleri yollar rahat býrakmýyor yakamý...

kopuk kopukluðumuz da düzensiz
zaman ayrýlýðýmýzýn özlemden yontulmuþ yongasý
geliþin saçýlmýþ her yana...

çocukluðum kendime seni müjdelememdi
gençliðim kendimi sana muþtulamam
nerdesin hey kavuþmak...

yalnýzlýðýma denk bir ülkeydi gülüþlerin
sen gülünce biterdi içimdeki sahipsizlik duygusu
kahkahalarýn azýðýmda diðer gülüþünedek...

hiçbir mevsimin adýný kötüyle anmadým
kirletmedim günün ayýn saatin iklimin çaðýn masumluðunu
bekledim bekliyorum bekleyeceðim...

herkesteki yara farklý bendeki herkesinkiyle ayný
yüreðimde herkesin ayrýlýðýndan bir parça
tüm insanlýðý sever gibi seviyorum seni...

bende býraktýðýn tek iz kendisidir ömrün
ancak ölümle silebileceðim
sen sil...







kaðan iþçen...
Sosyal Medyada Paylaşın: