Keþke biraz düþünüp, senden örnek alsýnlar,
Sana ’eþþek’ diyenler, o utanmaz insanlar.
Üzülme garip eþek! Bu senin alýn yazýn,
Dinlenmek yasak sana; ne kýþýn, ne de yazýn.
Onun da caný ister sevgiyle kaynaþmayý,
Güneþli bir çayýrda sýpayla oynaþmayý.
Bir ömür boyunca o, hep bu hayâlle gider,
Bir eþek, ancak birgün ölünce rahat eder.
Onun o kalýn sesi, tek sevimsiz yanýdýr,
Belki o ses, eþeðin kadere isyanýdýr.
Aldýrma sen bunlara, mahzunlaþmasýn yüzün,
Herþeyi anlatýyor gözlerindeki hüzün.
Adý inatçý çýkmýþ, yalan, hem büyük yalan.
Sýrtýna vurdunuz mu öylesine bir palan
Kim görmüþ bir eþeðin, yüke ’olmaz’ dediðni,
Üstelik, çok görürler üç-beþ diken yediðni.
Bacak kadar merkebe yarým ton yük yüklerler,
Yokuþ yukarý bir de kendileri binerler,
Ses etmez yine garip, týrmanmaya çalýþýr
Yanýnda, yavrusu da, bu hayata alýþýr.
Halâ medet umar o zâlim adam sopadan,
Belki, eþek utanýr yanýndaki sýpadan.
Sabýr ve tevekkülün sembolüdür eþekler,
Biraz acýyýn ona, insan tipli eþþekler!
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.