Bir sonsuz yokuþun en dik yerinde
Soluklarým, tükenircesine kýsýk ve ürkek,
Ham gecelerin buruk karanlýðýnda
Küçücük gülüþlerine tutuna tutuna
Hep sana doðru yürüdüm,hep senden yana...
Siyah denizler içtim gözlerinden; bulanýk,
Kurudu o denizler.
Her hücrem öylesine doldu ki seninle
Ve sen, öylesine her þeyinle benim oldun;
Sana ait hiçbir þey kalmadý yeryüzünde,
Þimdi, bittiðim an bitebilirsin...
Gözlerinde yok olmanýn korkusu
Ve o bulanýk denizlerin tortusu,
Hüzünlü bir bulut gibi kaplayýp düþlerimi
Bir yaz günü yüzüme
Damla damla düþebilirsin.
Ya da, birden, bir saðnak gibi coþarak
O tükenmiþ denizlerin çamur tortusuyla beraber
Bütün dünyamý örtebilirsin.
Umutlar yeþerir mi sanýrsýn o çamurda
Ve tuz buz olmuþ kadehlerde
Dudak izleri kalýr mý?
Hasta eder adamý, deli eder, yok eder;
Göz yaþlarýný sakýn tutma!
Bitmiþ bir denizden geliyor onlar,
Unutma! ..
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.