Kapalý perdeler arasýndan sýzan bir tutam aydýnlýk
Lôþ odamý ýþýktan bir çizgiyle ikiye bölüyor.
Masamýn üzerinde suyu tükenmiþ eski bir vazo
Ve, içinde boynu bükük bir karanfil;
Ölüyor...
Masanýn bir yanýnda ben ve demli çay kývamýnda bir sevgi
Öbür yanda sen, tüm güzellikler ve karanfil kokun
Bir çay sohbeti keyfinde sanki gözlerin...
Sana sevdamý anlatýyorum, þiirlerimle; sessiz
Yaðmurun kaldýrýmlara anlattýðý bir masal gibi.
Taþlara deðince sýçrayan damlalardýr sevgi sözcüklerim
Sonra topraða dökülüp akýyor,
O kaldýrým kenarlarýnda bitiveren sarý papatyalar
Belki de onun için; yüzüme hep gülerek bakýyor...
Derken, bir deli rüzgar esiyor senden bana doðru;
Kýzýl saçlarýn uçuyor gözüme gözüme,
Yýldýzlar uçuþuyor, þarkýlar uçuþuyor odamda,
Ellerin çýrpýnýyor ellerimde, kelebekler gibi,
Yüzünde pembe elma baharlarý açýyor,
Gözlerinde renk renk gökkuþaklarý...
Saçlarýn, beni deli edercesine yüzümü yalýyor,
Yastýðýmda bir karanfil kokusu
Ve dudaklarýmda bir tel kýzýl saç kalýyor...
Þimdi sana yine sevgimi anlatacaðým,
Yaðmurun, kaldýrýmlara anlattýðý bir masal gibi
Ve sen, hep kaldýrým taþlarý gibi dinleyeceksin,
Sözlerim, deðdikçe taþlara, sýçrayýp akýp gidecek;
Masalýn sonunu hiç bilmeyeceksin...
O ýþýk çizgisi, loþ odamý yine ikiye bölmüþ
Ve masamýn üzerinde susuz bir vazo
Ýçinde bir karanfil...Ölmüþ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.