Ellerim düþüncenin içinden çekip alýyor günü
Sen benim yüzyýllar önceki hasretimsin bugün
Yaðmurlarýn dindiðine sevinmeyen toprak gibiyim
Nefes aldýðýmý bildiðim ruh senfonisi kadar
berrak sevdim seni ben
Müzik hiç susmamýþ, saðýr bilmiþim kalp atýþlarýmý
kendimi teninin tapýnaklarýndan uzak tutarak yanmýþým
serinlediðime hüzünlenerek, yalan söylemiþ içim yaþama
bu baþka bir þey
evine geri dönmek ve koltuklarýn üzerindeki beyaz örtüleri kaldýrmak
perdeleri açýp güneþi içeri almak
o ilk çayý demlemek, tüm resimleri gözlerinin ucundan uzaklaþtýrmak gibi
o ölü zamaný önemsiyorum bugün seninle
bir saniyeliðine bile olsa önemsiyorum
yaþamak için tek nedeni yaþatmak olan bir þiir
nasýl öpülürse, öyle öp beni
ben dudaklarýný yok sayarým, varmýþçasýna bir hisle …