Karanlıkta Islık

kapkaraydý ruhum,
gece trenleri geçiyordu içimden
gökte ne bir yýldýz ne de ay vardý
ben sensiz,sessiz, çaresiz..



el yordamýyla bulurken yolumu
çarpa çarpa dizlerim,dirseklerim mosmor
Bir ýþýk aradým ve seni
görebildim mi bilmiyorum..


çýktýðým sokaklar çukur ve taþ
sokak lambalarý da küs
korkuyor muyum,özlüyor muyum
bilmiyorum..

bir ayak sesi geliyor derinden
sigaramý çýkarýyorum cebimden
elliyi dört geçiyor kalbimin tiktaklarý
ölüyor muyum,yaþýyor muyum
bilmiyorum.

Bilmediklerimin bilinmeyen denkleminde
iki noktadan geçen doðruda sandýðým
yollarda yolcuydum.
Soluklandýðým yol üzeri konaklarda hancý..
Notre Dam’da kambur,aksak ve saðýr zangoç
Sefillerde Jan Valjean
ve paris düþerken yarasý aðýr bir komünar

Þimdi;
kendi yurdumda yalnýz,çaresizim..
Fesleðenlere su,kuþlara yem veriyor
...mýþ gibi yaþýyorum.
Islýklar dudaklarýmda ’’çav bella’’ yürüyorum
ömrümün sonbaharýna..


Hasan Karaþahin
Sosyal Medyada Paylaşın: