Güneşim

Hâlâ ordasýn,
Hâlâ benden uzakta...
Bir adým atman için uðraþmýþtým oysa ben
Ömrüm boyunca...
Bana doðru
Küçükte olsa bir adým atman,
Biraz olsun yaklaþman için...
Boþunaydý.
Yoruldum, yordun:
Anlamsýzdý...

"Gel" dedim,
Gelmedin...
"Sev" dedim,
Sevmedin...
Ve iþte bu yüzden sustu dilim,
Susmasa da yüreðim...
Beni artýk sevmediðin için
Seni hâlâ sevmemin bir önemi yoktu.
Seni sevmemin,
Yazýlan bu þiir dýþýnda
Bir önemi, gözlerde nemi yoktu...
Bir gün gözlerin karþýlaþýr da okur musun,
Bilmiyorum...
Boþversene!
Bilmekte istemiyorum.
Nasýl olsa artýk çok geç
Nasýl olsa,
Artýk hiçbir þey deðiþmeyecek...

Senden nasýl uzak kalabildim?
Güneþe fazlasýyla uzak bir dünyada
Hayat nasýl oldu da devam edebildi?
Nasýl yaþayabildim böyle?
Nasýl nefes alabildim baþkasýnýn olduðunu bile bile?
Neden, neden ölemedim?

Sensiz de yaþayabileceðimi bilmek istemezdim
Keþke bunu bana öðretmeseydin...

Güneþim...
Benim için doðduðun gibi
Baþkalarýna da doðduysan,
Benim için battýðýn gibi
Baþkalarýna da bat.
Ve onlarý da karanlýkta býrak...
Benim gibi,
Onlarý da býrak...

Ahmet Kastancý
Sosyal Medyada Paylaşın: