bir kadının şiiri

dallanýyor bir mevsim aðacýn köklerinden
yapraklarýnda þarký söyleyen bir kadýn
sesleniyor aþaðýlara
düþmüþ rüzgarýn elinden


ufuða doðru bakýyorum
bakýþýmda bir adam sendeliyor
kucaðýnda bir yavru
içimi sýmsýcak özlem bürüyor
dürüyorum sokaklarýný þehrin
kadýný avucumda taþýyorum
camiileri geçiyorum, çeþmelerini güzellerin
bir yaðmur türküsü ile
þarkýn bütün güllerini koparýyorum

adamý çekiyorum yalnýzlýk kudretiyle gökten
sis dökülüyor
bulutlarý siliyorum alnýmdan

bir gökkuþaðý baðlamýþ ölüyorum
bir mýsra söylüyorlar arkamdan
oysa ne ben aþýktým o adama
ne kadýna aþýktý adam


yakýþýklý bir sesi kurutup baðrýmda
bir insan büyütmenin sevincini ördüm saçlarýma
kýsaydý uzamadý bütün baþkaldýrýlar
oysa ben insaný büyüttüm
artýk aþk umuda sýðmayan bir kölenin duasý gibi
çýktý avlusundan yeþilin


ve sýðmadý þehvete öfkem
eylül ile beraber
toplanýp gitti bir þiir
dahasý bir tin ile beraber

oysa baþkaldýrý
boynumdan ne kadar uzun olabilir
ki deðil
o halde yaþamaya deðer!

Merve Taþçý
Sosyal Medyada Paylaşın: