Yeri gelmiþken söylenmeli, Her çaða baþka düþüyor gölgesi aþkýn. Týrnaklarýnda roman aðrýsý bir sancý beliriyor nedensiz. Neden hakir görülmüþ ki Cahil bakýþlarý þahmeranýn... Bilinmedik bir suflede dile gelir mi sanýrsýn bu acý meramýn? Baþaklar paslandý bilesin, Yeþilleri boyun büktü dallarýnýn. Dedim ya her çaða baþka düþüyor gölgesi aþkýn.
Ýyi ya da kötü, Benzi kül renginde gri; Yarýna doðuracaðým çocuklarým var benim. Adý meçhulde bereket çocuklarým var benim. Küskünlüðü býraktým sevmelerden, Zaman bire bin verdi bu sene. Sular tersine akar mý diye sorma; Sorsan da bilmiyorum ki iþte. Söylesene; En fazla hangi asýrda tüketilmiþ sarma tütün. En fazla hangi asýrda kýyýlmýþ cana. Oysa en büyük isteðim; Koskoca bir gülüþ sunmaktý avuçlarýna.
Yeri gelmiþken söylenmeli, Her çaða baþka düþüyor gölgesi aþkýn. Ne çöle düþüyor Mecnunlar, Ne yasýndan sürme çekiyor gözlerine Leyla. Ne daðlarý deliyor týrnaðýyla Ferhat’lar, Ne koruna düþüp yanýyor aþkýn; Kerem’ler Ýyi de bu asýra nerden musallat oldu veremler? Ýnce bir hastalýkmýþ baþýnda dolananý gözleri elanýn, Tamam susuyorum...Allah belasýný versin yalanýn! Þimdi desem sana; Senin için dikilmiþ bu Tac Mahal, Senin için yazýlmýþ “Monna Roza”, Senin için sarýlmýþ “memleketimin en sert tütünü” Senin için içilmiþ Hürriyet! O da ne gülüm gözlerimin önüne setredilen demir, Bileklerimde kýskacý uçurtmanýn. Öyle ya her çaða baþka düþüyordu deðil mi gölgesi aþkýn. Yeri gelmiþken söylenmeli, Her çaðda baþka üþür gözleri kardelenlerin Beton bir yastýkmýþ yanaðýna düþen, dert diye söylediklerin. Limon tadýymýþ aðzýndaki mayhoþluk. Ýçmeden nasýl geldi bilmem ki bu sarhoþluk. Yedi düvel efsanelerim var þimdi, Karbon kaðýdýna çoðaltýlmýþ... Sen söylemeden ben söyleyim; Pembe en çok sevda bulutlarýna yakýþmýþ. Say ki karným tok, sýrtým pak benim Çiftte su veriyorum saçlarýmýn köküne, Seni seviyorum diye yazmalýyým; Bu kadar mýsranýn altýna yazýlacaksa eðer bir cümle.
Yeri gelmiþken söylenmeli, Her çaða baþka þiir yazar þairliðim Köroðlu’na özenirim, ayrýlýðým Bolu beyi. “Þah Murat suyu kan akar” Yaðýz bir at üstünde Ahmet Arif aðlar! Sonra; Karacaoðlan oldu ciðerimin en sýzýsý. Ama “böyle mi olmalýydý” demedim alnýmýzýn yazýsý. Büründüm en Yunus halimi, Büründüm etimde kemiðimde sen. Neylersin ki yine bendim her adýnda titreyen. Yoruldum saymaktan yýldýzlarý, Yorulmadým ama adýna dilekler tutmaktan. Yorulmadým koþmaktan ardý sýra baharlarýn. Öyle ya her mevsime baþka düþüyor gölgesi aþkýn.
Hangi taþý kaldýrsam, altýnda kalýr elim. Turuncular küser yakamoza gözlerinde. Kükrer her gece baykuþlar, özenerek týlsýmýna yarasanýn, Öyle ya her geceye baþka düþüyor gölgesi aþkýn.
Yeri gelmiþken söylenmeli, Her çaða baþka düþüyor nefesi aþkýn. Isýrýyor kanatýrcasýna dudaklarýný zemheri, Ölmeden bir insan nasýl yaþar mahþeri? Söyle beni býraksýn hasretin, Bir avuç ateþim kalsýn geceye; Delice bir buzul aný dem sürerken gözlerinde. Þimdi üþüyen ellerimle kapatýp yüzümü, Aþka yazýlmamýþ türküler söylüyorum. Aldýrma bu nefes alan halime, Yaþarken ölmek nasýlmýþ ben onu öðreniyorum. Kaldýrýmlar dinler mi dersin beni, Anlar mý halinden yalnýzlýðýn, Öyle ya her çaða baþka düþüyor gölgesi aþkýn.
Engin Badem Sosyal Medyada Paylaşın:
ebadem Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.