Viran

sevgili;
kurudu yaprak döken yanýmýz
geçmiþin tozlu sayfalarýyla beklerken sen, kar düþmeyen kentte
ben güneþten medet umar
ömrümün üþüyen zamanlarýný ýsýtýr
içimden doðma sana olan yangýnýndan olma alevleri
küle çevirip savuruyorum bir bir



sustuðum toprakta filizlenemiyor cümleler
alýp baþýný gidiyor yoksul diyarlara



say ki;
anne karnýnda çekilmiþ
siyah beyaz fotoðraf gibi gölgemiz
var ile yok arasý gibiyiz



düþmedi dudak boþluðundan
dilin ucundaki kelimeler
ki sevgi arasý harfler boyun eðsin ten yarasýna



alacalý rüyalarýn ülkesiydi gözlerin
aklýmýn en ücra köþelerinde gezinirken ismin



boydan boya çiziyorum yankýsý kesilmiþ gülüþleri
firari uykularýmdan arta kalan zamanlara


tut ki ;
hiç sevmedik bizi
taþa topraða dönsün ki yüreðim
yazmaktan hiç vazgeçmedi kalemim
ve boyun eðmedi þuursuz þiirlere
tanýdýk acýlar


þimdi gel zifir kokan sevdam
gel gör tuz bastýðým aþk-ý viraneni

s.ç


Sosyal Medyada Paylaşın: