Vakit; geceye durdu Söndü bütün lambalar... Her yerde sessizlik Her yer karanlýk... Yolunu kaybetmiþ, mekânsýz rüzgâr Ve ben... Ýki uyanýk, iki çaresiz Bu kaçýncý yolculuk, bu kaçýncý bekleyiþ Güneþin doðuþuna umut adýný verip... Yürekten, dudaklara, dudaklarla ah çekiþ Bazen sevgili için, bazen kahpe zamana
Neler geldi geçti de, þimdi adý hatýra Anne, baba, sevgili; acýlar, mutluluklar Þu zehirli sigara gibi ömür adlý þey Baþta tatlý bir nefes sonra yanýp tükenen, Tükendikçe tüketen... Ve son nefeste, þimdi...
Vakit gece yarýsý; Sokak köpekleri var, etrafýmda dolaþan; Anlaþýlmaz harflerle, konuþuyorlar benle Duvara vuran gölge, dev misali... Yürüyor Köþe baþýnda kadýn, küçülmüþ bir bedenle Köpekler suskun, ben suskun... Sonrasý meçhul, sonrasý her son gibi hüzün döken bir yaðmur
Þimdi alacakaranlýk; Siyah ve beyaz... Ýlk buluþma göklerde Yorulmuþ ayaklar, uykusuz gözler Az sonra, uyanacak yeryüzü, uyuþuk bir bedende Ve ben uyuyacaðým... Bir kez daha uyanmak gayesi taþýmadan... Günahlar iþlenecek, sevaplarla örtülü Cenazeler ve düðün, kahkaha ve hýçkýrýk Herkes doðarken günle, ben... Yok olacaðým Koþturacaðým ardýndan koþturacaðým hem de Ayaklarým yere basmadan, Geçen zamanýn peþinden ve gelecek yarýnlarýn Mutluluðu arayacaðým ve sonsuzluðu... Gözlerimi kapatýp... Açarak þu kalbimi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
AKKİRMANİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.