Deniz…
yaþam yapraklarýmý girdabýna aldýðýnda
can damarlarýmdan çekildi
gövdem bomboþ yürekle
ihtiþamý ihtiþamsýz kaldý
hislerim yalýn mürekkep gibi uykuya daldý:
Bu yüzden yüreðime akan gizli deniz
ö z g ü r s e ç k i d i r ölüme.
kelimeler ormanýnda kayboldum kalkaný ol ömrümün
söz hançer olup gecelerce eþeler ruhumu
dövünür kalp
bülbül figanýyla fýþkýrýr damarýmdan kesilen kan
sessizce küflü hikâyem uçar eksik maviye
mavi Seher’i akýtýr dudaklarým kýrk gün kýrk gece
senin imkânsýzlýðýnda; mahþerin köpüklerince
Ateþin külü dumanlaþtýkça sallanýr yer kabuðu
doludizgin yaklaþýr bulut
çöle yürür arsýz vedaa
rüzgâr pranga takar kalbimin aynasý senli düþlere
zehirli akþamlar gözlerimi saðar sonsuzluk kâsesine
maviler arasýndaki berduþ cellât
kibirle içer ruhumu
Ey gölgesine tünediðim sevgili
þarkýn ezel ufku durmaksýzýn seni yansýr
ansýzýn belirir bir hilâl sana dair -ah çekerim
seni sevmeye saçlarýndan baþladým; kýnalara büründüm
giydiðim ruh gibi seni giydim
çoðaldým sevildikçe
her þeyi örten geceye sor ey sevgili!
yazgýmda anaforlar
yüreðim kucaklaþtý diþi bir örümcekle
öyle dövündüm me’vâ sularda
__Ýyi bil ey dinginliðim
sana su dedim; deniz dedim
-þifa oldun kor dudaklarýma!
umarsýz kalbimi derinlerine býrakarak
hançer aðzýnda geçtim hýrçýn dalgalarý
aþkýn itirafýndayým anlayacaðýn
ötesinde acý olmaz yoksunluðun...
Ey intiharým s e v g i l i!