Sessizlik ve sensizlik, iki yoldaþ bir de ben Mum alevinde yandýk, boðazýn sularýnda Karanlýk gökyüzüne çizerken senli desen Kadehlere seslendik, ‘umut vardýr yarýnda’
Son vapur da kalktý… Homurdanýp geceye, taþ kalpli iskeleden; Hiç ardýna bakmadan Ne sen vardýn penceresinde, ne de ben Gözlerimde tebessüm, el sallayan…
Yalnýzlýða dem tutan þehir, Gözyaþý döken bulut… Kül rengi gözleriyle, Ve umut, her duyulan ayak sesinde Boðazýn sularýnda, akýp giderken gece Ürkek, mahcup… Güne doðru sessizce Ben kalýyorum yalnýz, Yalnýzlýðýn acýsýný hissetmek için derinden Ve haykýrarak bazen, yüreðin; en ücra köþesinden Duyulmuyor sesim… Çaresiz
Martýlar koþuyor boþlukta yalýnayak Sonra soðuk teniyle tenime vuran sokak… Teselli dolu sözler dualarla iç içe Sokak lambasýnýn altýndaki dilenci… Yürüyorum sonra hep, senin gezdiðin sensiz kaldýrýmlarda Kokunu alýp kaçan; Rüzgârlara sitemim, kaderimle beraber Gizlerken gözyaþýmý, yaðmurlar utancýndan Umut kesilmez diyor, o bilinmez yarýndan Ve ben yürüyorum… Giden vapur misali, hiç ardýma bakmadan Dudaðýmda, yazýlmamýþ þarkýlar, Ayrýlýktan dem vuran…
‘Aðlarým yokluðuna sen varsýn gözlerimde Düþersin diye korkum, bu sabrým sükûnetim Sitem var diye kýzma, senli tüm sözlerimde Gidiþin ile koptu, dünya da kýyametim
Sosyal Medyada Paylaşın:
AKKİRMANİ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.