Soluklarýn perdeyi kýmýldatýyor
Rüzgârý oluyorsun onun
Hayat veriyor, ben varým diyorsun sende
Onun kadar bile yokum sende
Nefesin ulaþsýn istemiyorsun bana
Baþkasý var çünkü güzergâhýnda
Baþka gözler var
Karanlýkta sen pencereden bakarken
Ýki zümrüt kuyu olup
Yutan içine tüm karanlýklarý
Sabah yolda gördüðün o küçük kýzý da katan
O gece yüzlü þeyler arasýna
Gündüz karanlýklarýyla güneþi kesen
O kýzýn yeleðindeki söküðe takýlýp
Koca bir deliðe çeviren onu gitgide
Koca bir delik açan
Dünya denen o bütünde
Hep kenarýndan kýyýsýndan geçmek zorunda býrakan seni
Bir türlü yürütmeyen gönül ferahlýðýyla þöyle
Ýþte o iki zümrüt kuyu olup
Soluklarýný benden çalan o bir çift göz
O kocaman deliði ufaltýyor gitgide
Rahat rahat geçeceðin dümdüz bir yol yapýyor
Önceki o delik deþik yolu
Yolun hiçbir yerinde ben yokum
Olduðum zamanlarda olan bir þey
Þimdi yok artýk içimde
Ürperiþi eksildi gecenin
Kýmýldamaz oldu yapraklar
Saða sola kýmýldýyorlar gerçi bazen
Ama içime savurmadan rüzgârlarýný
Beni dýþarýda býrakarak
Sensizliðin rüzgarsýzlýk olduðunu haykýrarak yüzüme
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.