Ve bende geceydi!
-“Yel olsam deðsem” diyorum,
Tenine, saçýna…
Bir ýlýklýk olup yüzüne “oh be” dedirtsem,
Sence yel olur muyum?
Hani þiirde kolay… Ya sende, ben!
Yel diyorum…
Ýnceden essem, kadýnlýk kokan yerlerinden,
Ýç çeksen… Sevilmek istesen, ben tarafýndan
Çok/ belki de bir tek aþk içindi: “seni seviyorum”
Bak, çok kolay þiirde sevmek…
Oysa ben sessiz müziklerde aðlardým, yüreðimden…
Sen diyorum…
Bilmiyorum…
Ufak bir üþümek hissi belki de sende
Yel diyorum… Essem diyorum,
Sence de kolay/ biliyorum
Þiirde mütevazýlýk yok ki…
Ama ben; köhne bir rüzgârým
Esemem ki…
Tenine deðemeden ya kalýrsam,
Azrailin kollarýnda…
Alýp-git beni de…
Býrak yüzüne yaslanayým,
Kollarýný aç bana “es“de,
Bunu sadece sen söyle…
Tükeniyorum… Hadi ”gel “de…
Sesin daðlardan çalýnma mý?
Sevgili yel…
Susmasana…
Azrailin kollarýndayým…
Köhne rüzgârýn sonu iþte!
-“yel olmak içindi” tek isteðim,
Bilmiyordun ki-sen,
Baþka türlü yaslanamazdýn yüzüne…
Þiirde kolaydý…
Sence yel oldum mu?
Yel’den gayrisi sen oldum mu?