Kalbim pas, karardý, görünmez, istir,
Iþýyan lambaydým, zindana döndüm.
Ve köhne gönlüm ki; kir duman sistir,
Her günah üfürdü, amelsiz söndüm.
Ey nefsim; mâsiva, ne çirkin huymuþ,
Gýybete meyletme, kalp kýrma sakýn.
Kul hakký gasp eden, þeytana uymuþ,
Kibirden gel vaz geç, zühd vera takýn.
Her günüm mâsiyet, gönlüm isyanla,
Gafletten tövbeye, mecalim kalmaz.
Daha dün defnettik, bir genç nisyanla,
Gözlerim görmüþ de, hiç ibret almaz.
Bir gün de dostlarým, kefenler beni,
Taþlaþmýþ kalbime, ne söylesem az.
Sarmalar topraklar, yer nazik teni,
Gittiðim o yerde, kimse çekmez naz.
Ölüm bir tablodur, tuval de, beden,
Hüzünden bir terkip, renklerin tonu.
Kaderin döngüsü, doðmaktýr neden,
Her resim; bir ömrün, hazince sonu.
karakalem çalýþmasý bana aittir