Dünyayý küçücük bir odadan gözlüyorum;
Odam, ’iðneli fýçý’...
Keder, neþ’e, sevgi, kin...Hepsini özlüyorum;
Duygular, ’arap saçý’...
Beynimde helezôni vehimler kuruyorum,
Oysa, düz çizgiler çok...
Aynaya her bakýþta, bir boþluk görüyorum;
Akýlla izahý yok...
Beynimdeki karanlýk, ýþýða göz yumuyor;
Hiç Güneþ görmemiþ ki...
Çözüm diye, ölümden bile medet umuyor;
Oysa, hiç ölmemiþ ki...
Gün, batarken maðripten çapkýnca göz kýrpýyor,
’Benimle gel’ der gibi,
Yolculuk zamanýný suratýma çarpýyor
Hep, alay eder gibi...
Çan sesleri, ezanlar ve dualarla dolu
Bir yere girmekteyim;
Günah aðaçlarýyla týkamýþlar bu yolu;
Sanki delirmekteyim...
Beynimde; çivi-çekiç, yüreðimde; bir matkap
Durmadan çalýþýyor,
Plâklar paramparça, boþa dönüyor pikap;
Ebed’e alýþýyor...
Bataklýk kenarýnda, bir ’felsefe sorusu’;
Boynu bükük bir kamýþ,
O çamur deryasýndan umudu; bir yudum su! ..
Çaresiz, çok susamýþ...
.............................
Dünyayý, kör gözlerle, odamdan görüyorum,
Odam; ’iðneli fýçý’,
Uçsuz, bucaksýz çölde, hep suya yürüyorum;
Lâbirent, ’arap saçý’...
Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.