BİR OCAK BÖYLE SÖNDÜ

BÝR OCAK BÖYLE SÖNDÜ

Bir ilkbahar günüydü aðaçlar çiçek çiçek
Güneþ güzel bir günün müjdesini vererek
Okþayan ýþýklarý dünyaya yayýyordu
Tabiat her saniye baþka hal alýyordu.
Ilýk tatlý bir rüzgar ýlgýt ýlgýt esmede
Bin bir çeþit kokuyla nefesler kesilmede.
Kuþlarýn cývýltýsý dört bir yandan geliyor
Çiçekler arý dolu,koyun kuzu meliyor.
Yerler de sanki halý,yemyeþil baþtan sona
Amaç sanki Allah’ý hatýrlatmak insana.
O an istenen tek þey,bu saatler bitmesin
Bu sonsuz güzelliði geceler gizlemesin.
Bütün bu güzelliði yaþarken doya doya
Her þeyi alýp giden bir ses çýktý ortaya.
Bu beþ vakit namaza çaðýran yerden geldi
Farký,onlar mutluluk,bu ise acý verdi.
Hem de nasýl bir acý,dayanmak ne kelime
Allah’ým böyle acý vermesin kimselere.
Bir evin iki oðlu,yaþlarý on,on iki
Küçüðün adý Ýhsan,Dursun Ali öteki.
Ýkisi de çalýþkan,efendi çocuklardý
Büyüklerini sayar,küçüðü severlerdi.

Hele Dursun Ali’yi dil yetmez anlatmaya
Çatýk kaþlar,fidan boy,kýyamazsýn bakmaya.
Eline ne geçerse herkesle paylaþýrdý
Güzel olan her þeyin onda fazlasý vardý.
Yaþý on iki ama ,aklý koskoca adam
Ýnsan hayran olurdu o konuþtuðu zaman.
Hep derdim Türkiye’me böyle nesiller gerek
Ýnanmýþtým yurdumu , bunlar güçlendirecek.
Ama hesap tutmadý,o sesle bitti her þey
Böyle mi olacaktý? Hey gidi Dursun’um hey!
Annen yaþasýn diye adýný Dursun koydu
Sensiz nasýl yaþar o,düþünmedin mi bunu?
Senin gibi birisi nasýl kýyar canýna
Kalem tutan ellerin nasýl girdi kanýna?
Sebep ne olur olsun nasýl yaparsýn bunu
Senin gibi birinden beklenmezdi doðrusu.
Üstelik not yazmýþsýn “kendi kararým” diye
Topraðýn üstü varken,altýný tercih niye?
Sen yalnýz seni deðil,ne umutlar öldürdün
Dünyaya ender gelen bir yýldýzý söndürdün.
Sen sýnýfta olmadan nasýl ders vereceðim
Sensiz kalan sýranda hep seni göreceðim.
Keþke tembel,yaramaz,söz dinlemez olsaydýn
Belki bu kadar içten kahrolmazdým,yanmazdým.
Zaman unuttururmuþ deseler de olmadý
Aradan aylar geçti, Dursun unutulmadý.

Felaket bir baþlarsa peþ peþe gelir derler
Atalar ne söylerse doðru söylermiþ meðer.
Senesine varmadan anne kendini astý
Baba Ahmet delirdi köyü býrakýp kaçtý.
Bu acýlar Ýhsan’ý günden güne bitirdi
En sonunda ölümün eþiðine getirdi.
Karlý soðuk bir günde ,onu da aldý toprak
Bir aile sýrrýný ebedi kapatarak.
Aralarýnda kaldý bu felaket sýr gibi
Kafama takýldý hep Ýhsan’ýn son dediði.
Annesi öldüðü gün manalý bir þekilde:
-––Eden bulur demiþler deðer mi üzülmeye?
Diyerek kendisini kucaðýma atmýþtý
Saatlerce susmamýþ,aðlamýþ,aðlamýþtý.
Bir daha istesem de hep sustu konuþmadý
Belki de bir cümleyle her þeyi anlatmýþtý.
Ahmet o günden sonra ne göründü ,ne geldi
Hakkýnda yalan yanlýþ,bir çok þeyler söylendi.
Kimileri söyledi :Parklarda yaþýyormuþ
Elinde fotoðrafý Dursun’u arýyormuþ.
Çok gece mezarlýkta gördük diyenler oldu
Sahipsiz her cesede Ahmet adý konuldu.
CELAL ATAY
Sosyal Medyada Paylaşın: