Nisan yaðmurlarý yaðýyor tenime
bir kadýnýn gözlerinden dökülmüþ sanki
ardýnda aydýnlýk bir gök kuþaðý
aðaçlarýn yapraklarý çocuk sesi gibi gür
yurduma bahar bana sen geldin sanýrým...
Seviyorum seni,
bir akþam vaktiydi seni son gördüðüm.
hatýrladým,dün gibi beyaza bürünmüþtü sokaklar.
Ýstanbul,sofrasýnda türküler söyleyip
boðazýn derin sularýnda göçmüþ gemileri
gözlerinle selamladýðýn gün bugün...
Sen ne vakitlerde içimde bir yerde,
vazgeçilmez bir þehirsin Ýstanbul.
yurdumun o incecik,
eteklerinde denizi seyretmek gibi,
yeþil ve maviyi gözlerinde hissetmek gibi,
gözlerinin rengiydi Nisan!
Þimdi yapayalnýz bir geminin içinde,
üstelik bahar yaðmurlarý
ve akþam vakti dalarken sana,
aðlýyorum penceresiz göðe
gözlerimin deðdiði her yer karanlýk,
hatýrladým gittiðin günü,
bugündü sevdiðim.
Uykularýmý çamaþýr ipi gibi serdim,
geceye,gecelerin içine.
ve baþýmýn üstünde o yýldýzlar þimdi
ve yurdumun o sessiz geceleri,
ve gözlerin uykuda senin de,
anladým ki bugün sen yoksun.
Oysa Aþk hergün benimdi,
çocuklarýn penceresi,
bitmeyen cep harçlýklarýydý bayramlarda.
Oysa sevmek en güzel nehirdi bu þehrin,
geceden geceye kadar gözlerimde.
Ay ve yýldýzlar dans ederdi hep,
gözlerimde gözlerin varken.
Sen,vazgeçilmezimsin artýk!
ne kadar uzak bir yerdesin kimbilir?
daha yolun baþýndaydý oysa ölüm korkusu,
þimdi doðmak en büyük ýzdýrap.
Güneþi görmek istemiyorum,
Nisan,
gece ve yaðmur.
Hiç kimselerde olmayacak denizimde,
ayrý bir þehir var artýk burada.
Ýstanbul’u ben,
içinde sen var diye sevdim.
Ýstanbul’u ben,
ne varsa içimizde öyle sevdim.
Ben,ümitlenip hep,yeryüzünde bir damla su
kalmayacak belki de!
bir gün aðlayacak Aþk,
ve seni özleyeceðim ben.
Sen,pencereye yaklaþtýn,
penceren açýk!
ve Nisan yaðmurlarý dokunurken sana
sen,yine yapacaðýný yaptýn bana,
Aðladýn!
ve ben yine yaklaþarak sana
gözyaþýnla hasret giderdim sevdiðim.
Ümit Berhami / Nisan yaðmuru
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.