AŞK DEDİĞİN

aþkýnýn kokusuyla gelen
acýlar boðazýma sarýlýr
gözlerin gözlerimin gölgesinde
bekçiliðe duran
daim namlu olurdu

gecenin içinden taþan hüznün kavý
yüreðimin dalgalarýný çýkarýrken doruða
köklerinden çekilip çýkarýlmýþ
çiçek gibi nefessiz
karabasanýmdan kurtulmak isterken
o mutlu gecenin silik izlerinde
soluk görüntülerin
kýrýk düþüne düþerdim

kendi kendime demlediðim aþký içerken
hücrelerime dolardý hastalýðýn

gözlerin iki siyah gölgeydi
yarýný ve daha sonrasý olmasa da
ben bu gölgeye düþmeye razýydým

ne gerçek ne hayaldin
yine de seni beklemek
her zaman güzeldi
vuslatý özleten sabýr
mutluluklara taþýrdý yüreðimi

denizle kucak kucaða olduðumuz o yerde
eski taþlarda geçmiþin izlerini arayarak geçirdiðim zaman
düþlerimin ayrýlmaz parçasýydý

kül görünürdün ya
üfleyince alevleniverirdin hep

her sokaðýnda kalan anýlardaki o fotoðrafta
silinmeyen aðýr gri günlerim
sýrça sarayýmýn darmadaðýnýklýðýnda
tek baþýnalýðýma sarýnýrdým hep

gerçeklerin bataklýðýndan
duyulmayan çocuk çýðlýklarýmla çýkmaya çalýþýrken
melankolik bir aðýrlýkla
asýrlarca sürerdi sanki zaman

hem uzaktaydýn hem yakýnda
boþlukla çerçevelenmiþ ruhumla
yeniden serpilip geliþmeyecekti artýk
sefil yaþam örgümü çözemeyecektim
gece kollarýna almýþ
beþiðinde ölüme uyutuyordu beni

yaþamýn tünelinde soðurken sesler
kýþýn ellerinde ben gibi boðuluyordu kuþlar
uyurken büyümez ki aþk dediðin...



Hâdiye Kaptan
c) Bu þiirin her türlü telif hakký þairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.





Sosyal Medyada Paylaşın: