18..
18... Tabya kenarýndaki toprakta ölüm fýþkýrýyordu
Ölüm kokulu koca gülleler son nefesini verirken derinden
Önce göðü sonra gri bulutu delen mermiler
Ýnce kaburgalý Mehmetçiðin göðsünde gül kesiliyordu
Þehadet þerbeti bir kýzýl dolarken bir çanakta
Kaleler yýrtýlýyordu boðazdaki gemilerden
Yutkunmak zor iþti savaþanlar bilirdi
Bir tayýn bir kýl çorap bir de paslý tüfek þahit
Ay her zamanki suskunluðunda kendince mahsum
Sallanýrken gök top seslerinden
Toprak evlatlarýný kucaklýyordu
Yar için sinede mendiller
Oðul için yazýlan mektuplar,
Elli yedi satýr elli yedi kere sallanýyordu...
Galiçya, Gelibolu en çok da Seddülbahir ufka kan katýyordu
Ýki yüz elli üç bin, yüz can bulacakken bir yüzyýlda
ruhlarý imandan terli ,mermiye koþuyorlardý
su katmak için kahverengiye
ay yýldýzla bir olup tevhidi getirdiler dillerinde
iki rekat namaz binlerce mermi
köpüklü bir deniz çalkalandý Çanakkale’de
kolu kopan Hasan çökerken sipere
meydan boþ mu kalacak sanki imaný yýrtýk gömlekli süvariye
sür kaðnýný "Elif Çanakkale’ye"
karnýnda anadolu göðsünde ana sütü toprak gibi....
ki dilimiz varmaz Ey ezineli
Mardinli, Diyarbakýrlý ya da Yozgatlý
Ya da memleketini bilmediðim isimsiz þehit
Þimdi varýp gelsem kabrinize affeder misiniz
Ki sizi bu kadar az anmak utançken yüreðime
Varýp gelsem öpsem o pak ayaklarýnýzdan
Ya da o göðe siper gibi duran mezarýnýn kaparan topraðýndan
Ölüme gittiðiniz gibi sever misiniz þimdiki bizi....
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.