Vedası Olmayan Şiir

Ve mutluluk en güzel oyunu oynayýp aldý tüm yüzlerden gülücükleri.
Birkaç çiçekte soldu arada.
Biri de bir soru sordu:
"Kalp yalnýz mýdýr?"diye.
Cevap verdi her kulak,dinlemekten býkmýþ gibi:
"O kadar organ,damar ve kemiðe raðmen;yalnýz."
"Birazda ürkek." dedi göz,görmekten sýkýlmýþ gibi.
Aradýlar acýyý,bulacaklarmýþ gibi.
"O þimdi magmada erimekte." dedi kalbin çekirdeði.
Her þey dillendi,
Bir ben sustum.
O kadar çýðlýk atmama raðmen;
bir köpek bile duymadý suskunluðumu.
Hak ettim mi ben bu alýn yazýsýný?
Hak etti mi olaðan dýþý her þey bu sevgisizliði?
Birde damýttý göz.
Damý delik bir ev gibi.
Ve de birkaç vicdansýz öldürdü karýsýný bir hiç uðruna.
Onlara o hiç, hiç gelmese de.
Sosyal Medyada Paylaşın: