Kendi Çölünde Kaybolanların Hikayesi

Biz sevmeyi de bildik,arkamýzý dönüp gitmeyi de...
Bazen mecnun,bazen Ferhat oldum.
Sen bazen Leyla,bazen Þirin oldun.
Ben bazen çölleri geçtim,
Bazen de...
Bazen de iþte Ferhat gibi daðlarý deldim.
Sadece senin için...
Sana kavuþabilmek için..

Ve ben ölmeyi kurtulmak sayarken seni gördüm.
’Görmez olsaydým keþke’ dedim.
Niye mi?
Ölmek kurtulmanýn yarýsýydý,seni görmek ise kurtulmanýn tamamýydý.
Ve öylece boþluða baktým.
Düþündüm ve düþündüm.
Sadece düþündüm.
Sadece seni düþündüm.

Sustum,
Susturuldum.
Konuþmak istercesine sustum.
Senin gözlerin aklýma giriyordu hep.
Girip de çýkmýyordu.
Aþka susamýþ bir çöl gibiydim.
Yada aþka susmuþ,
Susturulmuþ gibi.

Belki unutmak gerekirdi olan biteni.
Sadece unutmak.
O da zor görünüyordu.

Çok saçmaydý her þey
Ve herkes.
Umut yoksunuyduk.
Kadere kadar diyorduk neredeyse,
Kedere ise kadardan daha fazlasýný..

Leyla’sýný çöllerde arayan bir mecnun gibi,
Hangi taraftan gitsek bile bulamýyorduk Leyla’mýzý..
Ardýmýza bakýyorduk çöl,
Önümüze bakýyorduk yine çöl...
Ve artýk kendi çölümüzde kayboluyorduk .

Barýþ ÖZDEMÝR
Sosyal Medyada Paylaşın: