Kasým ayýnda siftah eden kar
ardý kesilmeyen dondurucu soðuklar
çatlamýþ minik ellerimiz
ayakta lastik pabuçlar
minicik cüssemizi güç bela taþýyan
okula gitmekte zorlanan bacaklar
aylarca,
beyaz örtüsünü muhafaza eden sokaklar.
Ne çamaþýr makinesi vardý
ne de bugünkü mutfaklarýmýz…
sýkça gelince akrabalarýmýz
ne rahattý,
biz çocuklarýn enlemesine yattýðý
yün yataklarýmýz.
Uzun yazlarýmýz vardý
hiç bitmeyecek sandýðýmýz
ah Ýstanbul!...
o zamanki halin(m)le
nasýl özlüyorum bilsen seni,
karpuz kabuðundan arabamý
ve memleketimin kiraz bayramýný.
Bahçede bir de kuyumuz vardý bizim
tek kaygýmýz... içine düþme korkusu
yine de güzeldi,
kýþýn sýcacýk olurdu suyu.
solunda, çýtkýrýldým dallý þeftali aðacýmýz
saðýnda erik ve kayýsýmýz
biraz ilerde,
annemin,
ayva aðacýnýn gövdesine
büyüsün diye baðladýðý
palazlanýnca da
kestirmeye kýyamadýðý tavuðumuz..
Yaðmur yaðýnca üstleri süpürülen
kiremit çatýlardan yoksun mahallemizde
rahmet ile dolardý kurnalarýn kaplarý,
yumuþacýk olsun diye
annelerle, kýzlarýnýn saçlarý.
Her ne kadar kaleme döktüysem de
yaþantýmýn bir parçasýný
o kadar çok ki dahasý...
Ya kâðýttan taþanlarý ne yapmalý?
Ve... sýrasý mýydý þimdi dedim
tekrarý olmayacak o günleri
sükutun dibine vurup
Hasret ile yâd etmenin....
Oh olsun bana, kendim istedim.....
Ýþte böyle acýrdý içim.
18 Mart 2013 / NÜS