Tansı Kanık

Tansý Kanýk

tansýða… ve fazihlere(!)

<gözlerine olur da dokunursam
suyun aðzý sulanýr.>

vakitsizliði çiçek edinmiþ bir gölgeden indimdi
sabaha yakýn istemsiz açýlan eteðine
ayaklarýný öpüp, yoluma koyma isteðim
baþlayýnca, býraktým kuru kâbuslarý
kendini avutan ve iyileri uyutanlarý
sanýþ(!) eðlencelerinde çok ýþýk tüketicileri.

annemin ince týðýna girebilecek kadýnsýn
seni bu yüzden üç numara büyük seveceðim
dokunurken üstüne hýzla gelip
beni sev, beni sev, beni gerçekten sev
temennisiyle, vurup kaçan alçak hýzýyla
fakat bir mezar taþý kadar masum isteyeceðim…

sanýrlar ki: kötülüðü büyük olanlar
aldatýcýlar! bir baþkasýnýn koluna düþünce
bakýn iþte ben bu yüzden…di sözlerine baþlayanlar!
iyi ve iyi buluþunca sevmezler gülüþmeyi (kýsa üç nokta ve ruh)
karþýlýðý deðildir, ötesinde dünyanýn
tanrýnýn bir bildiðiyle öðütlenir sabýrlarý…
âh bir taþý olsa içimizdeki kuyunun
fakat bilmelisin uðruna tutulduðum
önceki dalgalarý getirtmeyeceðim göðüne…

sekmeyecek acým, kutsal rahle aðzýna
yeþerecek çiçekler, tek tek kopartýlanlar
hislerle büyüyecekler, biçimine bizim karar vereceðimiz bulutlarda

<tanýþ benimle adým Mustazaf!
öfkeliyim karanlýkta duran haydut akýllar için.
sevmeyi bilebildiysen beni seversin, bilirim…>

bir balýkçý aðýnda göreceðim seni
tuzunla, balýnla, yalnýzlýðýnla
alýp kendi yalnýzlýðýmla konuþturup
tamamlayacaðým. iþin özü bu…
ama onlar da bilmeliler ki;
saný(þ)cý kötüler! insan inanmak istediðini bulur
aksi aforizmalarla… bahanesi çoktur günýþýðýna
aþk demenin(!) neyse unut
karagünsemi aydýnlatmaya tansýk
varsýn, vardýn hoþ geldin
itilmeye tutunan çocuklarla
koðuþladým uykularý
anlatýrken sen, sesine uzanmak için.

bilmem: öten nedir
giderim yorulduðumdan daha çok
bitmez mi ki kýyýsý dünyanýn
zehirlilerle temiz sütler ayrýlýrken
kavuþur iki düðme de
iki ölümle
birlikte al bu otlar senin
otlar bile aramýzda mümkünse
güzel çiçekler koysunlar saçlarýnýn arasýna; onlarýn
içi pis bir vazo nasýlsa kalplerinde.

iyi ki geldin
sönüklüðüme aynasýn
tutunmaya ot, tutunmaya dal
açmadýðýn geçmez, eri ve söz
tekrar söylememe lüzum yok
fakat;
"akýl, namustur bir kere
söz verir
söz akýldýr bir kere öncesinde namus gelir
namus, sözün akla verdiði kalptir
akýldan önce insanlýk gelir"

þimdi oturup baþtan yazmalý
kýrýþtýrmadan kuþlarýn telini
randevusuna geç kalmaz ufuk
sen söyle ilk
suyun aðzý
gözlerindeki yemin mi?


Payanda

Sosyal Medyada Paylaşın: