ölüm nefes aldığında

Gecenin altýna
süpürülmüþ saatler
sigara telaþýna düþmüþ
gözlerim
evdeki tüm cepler gibi tersyüz
aynadaki yüzüm…
Böyle zamanlar
varlýðýnda önemsemediðim kadýnlar kadar
özlem duyarým bir dal tütüne.

Geceye asýlan ses bitirir iþimi.
Galata köprüsü gibi iþlek
apartýman dairesinde
her on yýlda bir ev kaybetmiþ birinin
akla ziyan yalnýzlýðý…

Merdivende gördüðün kadýna
geçmesi için kapýyý açýk tutar beklersin
ve kancýk bir teþekkür bile etmeden
geçip gider yanýndan.

Ýþsizlik deðil,
buna takýlý kalmak delirtir insaný.
Ve atom bombasýný düþünmek.
Japonya’yý istila sýrasýnda
ölecek Amerikan askerleri yerine
ölü Japonlarýn hesabýný
daha kolay vereceðine inanýyordu
Truman.

Ölüm nefes aldýðýnda.

Bu düþüncelerle
bir dal tütün arayýþýnda
masadaki kaðýtlar altüst
kitaplar insansý depremle devrilmiþ
koltuk minderleri yer deðiþmiþ
atom bombasý deðil
bir dal tütün yeter evin içine etmeye.

Sonunda bir sigara bulur,
koltuða oturup dudaklarýma
yerleþtirirken
Nazi kamplarý, ve atom bombasý arasýndaki benzerliði
düþünürüm…



































Sosyal Medyada Paylaşın: