durmadan kamçýlýyor kirpiklerimi hýnzýr bir sancý
baþladý bulut toplamaya hüzün arsýzý gözlerim
yine güneþsiz kalacak topraða aþýk mimozalar
gururumdan mýdýr ne
yediremiyorum aðlamayý kendime
ne hikmetse içime içime yutkunuyorum
sanýrým her þeyi anlamak acýtýyor insaný
ah þu beni teselli eden nilüferler de olmasa
nefes almak ne zor þu beton yýðýný evlerden
þöyle yüksek bir dað olsa
hani doruðu da dumanlý olsa
görmese, duymasa kimse beni
baðýrsam-baðýrsam tüm avazýmla
artýk alýþtý dilim sükuta
benim tek derdim her gün ölen çocuklar
bu yüzden geri almýyorum þikayetimi
kýrgýným dünyaya
tövbe! kendimden baþka hesap sormuyorum kimseye
baðýrmak istiyorsam acizliðimden deðil
biraz nefesim açýlsýn diye
ah güneþi yaslý yaþam, hiç mi vicdanýn yok
bir de þu gururu kayýp haysiyetsiz þehirler
durmadan keder tütüyor bacalarýndan
kutsamak lazým bütün yeryüzünü
deðiþsin þu grisinden usandýðým evren
dedim ya;
beni teselli eden güzellikler olmasaydý içimde
çekilir miydi bu dünyanýn nahoþ çilesi
bunca ölüm, bunca vahþet, bunca kin
çeker giderdim vallahi
namuslu ellerimi koyup ceplerime
süren sürsün riyanýn saltanatýný
ben kýyamam düþleri kirletmeye
neyse ki her günahkar kendi ipinde
asarým hüznümü züliflerime
yine dokunmam zülfiyare
usulca yürür giderim toplayýp ateþimi
içimde taþýdýðým küllerimle!
17/ 3/ 2013/ N_Erol