Sen Üzülürsün Diye

Bu sabah annemle kavga ettik.
Gereksiz bir konu yine uzadý iþte
Bu soðuk günlerde üþürdüm hep.
Yine de aldýrmaz, kýsa kollu gezerdim.
Ama
Asla titrediðimi belli etmezdim.
"Yine de" dedim.
Yine de kalkmamalýydým o sabah kahvaltýsýndan.
Annem bana baðýrmamalýydý mesela
Benimkiler önemli deðil ama
Annemin gözyaþlarý asla karýþmamalýydý çayýna.
Dilim sivriydi,
Düþüncem belliydi.
Annemsin, bilirdin iþte nasýl biri olduðumu...
Yine de huyundan vazgeçmez;
Ýnatlaþýr, baðýrmaya devam ederdin.
Ben de sabýr der,
Hatýrýna susardým anne.
Güzel bir pazar sabahýna,
Böyle baþlamadýðýmýz gün oldu mu anne?
Sofra dilenirdi kavgamýz olduðu zaman.
Sanki suyun rengi deðiþir,
Çamur gibi bulanmaya baþlardý o an.
Bardaklar yine baðýrýrdý "beni kýrma" diye.
Ben de onlarý dinler,
Senin hatýrýna kýrmazdým anne.
Kapýdan birlikte çýkabilmeliydik bugün.
Güneþ ikimizin tenini ayný anda ýsýtmalýydý.
Beraber titremeliydik esen rüzgara yenik düþüp.
Sen benim örtüm olmalýydýn,
Bense sana sarýlmalýydým.
Ne kadar kýzýp sofradan kalksam da,
Kapýyý hatýrýn için çarpmadým anne.
Sen üzülürsün diye...


Sosyal Medyada Paylaşın: