Korkuyorum...

Üzgünüm;
Ben hayata çok þey verdim ama almak nasip olmadý

Yari istedim her þeyden çok
Herkesten çok sevdim
Herkesin onu sevdiðinden çok daha fazla
Ama nasip olmadý
‘o’ herkese yetti de bana gelince tükendi
Her þey gibi…

Ýnkar etmiyorum!

Payýma düþen acýlar,can kýrýklýklarý
Herkese düþenden fazlaydý
Kimilerine birken bende bin olan acýlara sahiptim…

Bana her zaman yaþýtlarýmdan olgun olduðum söylenirdi
Doðru
Yaþým onken bile yirmi kat fazla yoruldum
Ama hep unutuldu
Akýl olgunlaþsa da yüreðim hep çocuktu
Göz ardý ettiler
Bense hep yandým…

Çocukluðumu verdim hayata altýn tepside
Umutlarýmý gecenin en karasýna gizledim
Ve birazcýk ýþýk
Günüme,geceme,pencereme birazcýk ýþýk istedim
Ama ben ellerimi her uzattýðýmda gökyüzüne
Güneþ geri çekildi…

Ben çok þey ummadým ki hayattan
Misafir de deðildim ki bulduðumla yetinseydim…

Rüzgara direnen bir aðaç gibiydi yüreðim
Rüzgarsa arkadaþým
Biraz daha azaltsýn istedim þiddetini
Çünkü,çok savrulmuþtum ve fazlasýyla yorulmuþ
Ama hiç dinlenmedim ve rüzgar hiç dinmedi
Bense direnemedim daha fazla
Düþtüm ‘kalkamýyorum’…

Bahçemin en gözde oyuncaðýydý salýncaðým
Düþmekten hep korktum
O yüzden hep yavaþ yavaþ sallardým kendimi
Sonra anladým ki
sorun sallanmakta deðil,salýncaðýn saðlam olup olmamasýndaymýþ
Salýncak koptu
Korkularým uyandý
Ve yine en büyük zarar en sevdiðimden geldi…
Korkuyorum!

Çünkü þu an her þeye raðmen sevdiðim tek þey ‘yaþamak’
Nefeslerim
…

Ya hayat benden onlarý da alýrsa…



Sosyal Medyada Paylaşın: