YÜREĞİNİN SINIRSIZ RÜZGÂRLARI

Yüreðine oturmuþ gibi,
bunca gülmüþlüðün...
Bu sýzý nasýl da alabiliyor senden,
Bütün aðýrlýðýyla gözlerindeki sevinci.

Kelimeler, ah bu kelimeler...
Sýnýr çizebilirler mi hiç yüreðinin
sýnýrsýz rüzgârlarýna...

Hangi söz anlatabilir
ellerinin üþümüþlüðünü...
Hangi þiir sýðdýrabilir mýsralarýna
sendeki derinliði...

Gözlerinde
bütün bir hayatýn birikmiþliði,
ve dolup da taþamamýþlýk...

Býrak bu ürkekliði ne olursun,
ellerini götürme kirpiklerine.
Aðla, doyasýya aðla,
Bilirim ki sen her bir gözyaþýyla,
Yavaþ yavaþ bir rolden soyunursun.

Her zaman geçiþinde, her sahte gülüþünde,
Bir parçan daha kopmuyor mu yüreðinden?
Sen saklasan da gülüm içindeki âlemi,
Düðümleniþin bilinmez mi zannediyorsun gözlerinden?

Ansýzýn dolup da boþalan gözlerdir belki,
Volkanlarýn yerine dayanamayýp da taþan.
Her bir kirpiðinde isyan duygusu var,
Her bir sözünde, her bir gülüþünde isyan.

Gözlerini sýðdýramazsýn hiçbir þiire,
Yüreðine dar gelmekte bütün kelimelerim.
Her þâir durgun sularda arýyorsa da ilhâmýný,
Ben onun kirpiklere tutunup da,
Çaðlayarak boþalmasýna hasretim.

Asuman Ergün, Aralýk 1992
Sosyal Medyada Paylaşın: