Gölge

Üzerime yaðdýrdýðýn taþlarla,
Örülü bir yolda yürüyorum.
Tutunmuþum benden çaresiz,
Yorgun gölgeme.
Ayaklarýmda laf kesikleri,
Duygusuzca söylenmiþ,
Gideceðim bütün yollardan beni alýkoyan.
Dipsiz bir uçurumdan düþerken,
Boþluktan ve birazda korkudan,
Gözlerimi kapadýðýmda gördüðüm,
Meðer hayalinmiþ,
Beni dibe vurmaktan alýkoyan.
Umut mumlarýnýn dibinde yanmýþým,
Iþýk almadan gölge saçmýþým.
Susuz kaldýðým tuzdan rüyalarýmda,
Tek gerçek sandýðým sevdanmýþ,
Beni tükenmekten alýkoyan.
Oysa tükenmem lazýmmýþ,
Son zerreme kadar.
Küllerimle barýþmammýþ,
Hýçkýrýklarla uyanýþlarým.
Benim tükenmem lazýmmýþ,
Yeniden ve daha güçlü doðmak için,
Ýçimde kalan gölgenmiþ,
Beni yeniden doðmaktan alýkoyan…

Sosyal Medyada Paylaşın: