hüzün çiçekleri

Seninle baþladý her þey aslýnda
Göðüs uçlarýndaki siyah noktayla
Sonra büyüdükçe büyüdü
Ve tüm vücuduna bulaþtý
En sonunda da kalbine…
Ayaklarýndan ellerine kadar
Kapkaraydý vücudun,
Ve senin için sadece üzgünüm…
Kirpiklerin karaydý,
Ve gözyaþlarýn düþtüðü topraðý kuruttu
Öyle karamýþtý ki…
Gözbebeklerin nefreti büyütmüþtü,
Ayaklarýndan ellerine kadar
Kapkaraydý vücudun…
Aðladýkça aðladýn
Gözyaþlarýn deldi topraðý
Gökyüzü kapkaraydý hüznünden
Aðaçlar yaþlanmýþtý aðlamaktan
Bulutlar kapkaraydý,
Ve sen hala aðlýyordun…
Düþtü gözyaþlarýndan biri
Ve toprak o kadar merhametliydi ki
Baðýþladý seni;
Ve bir fidan yeþerdi yeryüzünde
Açar açmaz karardý dallarý
Yapraklarý ve çiçekleri
Senin kadardý masumluðu
Büyüdükçe büyüdü
Ve sonunda oldu aðaç
Köklerinden yapraklarýna
Kapkaraydý gövdesi…
Sen aðlýyordun,
Ve çoðalýyordu hüzün çiçekleri
Yine…bir daha,bir daha
Bir orman bitti yeryüzünde
Baþtan sona kapkara…
Mutsuzluk ormanýydý bu
Seni gördüm ne de yalnýzdýn
Ayaklarýndan ellerine kadar
Kapkaraydý vücudun…
Ellerimi uzatmak isteyince aldýn beni de
Ne kadar da zalimsin,
Ve ben ayaklarýmdan ellerime
Vücudum kapkara olmuþ…
Göz bebeklerime kadar
Nasýlda kararmýþ tenim
Bu ben deðilim sanki
Sadece bir yer…bir yer,
Sol tarafýmda on santimlik bir parça
Bembeyaz,tertemiz,inci gibi
Seni de almak isterdim
Ama sen orayý da kirletirsin...
Mutsuzluk ormanýydý bu,
Ne de yalnýzsýn deðil mi?
Sana ellerimi uzatmak isterdim
Ama sen;
Ayaklarýndan ellerine kadar
Kapkarasýn….
Çürümüþ ruhun bedenin kömür gibi
Ve bu öyle bir orman ki
Sonu yok,
Olmayacakta?...
Meriç Cansel Aklan

Sosyal Medyada Paylaşın: