Yokoluş
tuttu elimden bir anda,
çekti yokuþa
engel olamadým nedense
bu yokoluþa...
seviyorum deyiþi vardý, sýmsýcak
gözleri vardý, koyu kahve rengi
mükemmelin þehvetle ahengi.
elleri vardý yumuþak
ve her zaman nemli,
Allah’ým derdim
sadece bana nasip olsun tutmak
bu güzelim elleri...
saçlarý vardý, siyahtý
öyle çok siyahtý ki
bakmak ormanýn karanlýklarýnda
gezmek kadardý.
bir sarýlýþý vardý,
annemin sarýlýþýný anýmsatan
ve bir gülüþü vardý
tüm hayatý boþa salan...
yüreðindeydim onun.
seviyordum
ve seviliyordum heran...
tabi öðretilmiþti bana,
hiçbir güzelliðin
sonuna kadar devam etmediði,
gelenin elbet gideceði.
sadece sen kalýrsýn geriye
yanýnda taþýdýðýn yaralý yüreðinle...
nasýlda inanmýþtým sevdiðine...
dün öðrendim
o elleri baþkasýnýn tuttuðunu,
baþkasýna sarýlýyordu,
yürek ne kadar kolay alýyormuþ baþkasýný,
ne kolay basýyormuþ baðrýna,
ne kolay sevmiyorum artýk diyordu
ve ne kadar çabuk seviyordu...
bir pantolon misaliymiþ sevginin varlýðý
eskimesi de gerekmezmiþ
tutup atmak için
onu yüreðinden...
tuttu elimi bir anda
sürükledi beni yokuþa
bile bile katýldým ben bu koþuþa
ve nedense engel olamadým ben
bu yok oluþa...
Mehmet Yücedað
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.